Koncert Ewy Bem

Zespół wystąpi w składzie:
Ewa Bem – śpiew
Andrzej Jagodziński – fortepian
Robert Majewski – trąbka Adam Cegielski – kontrabas
Czesław „Mały” Bartkowski – perkusja

Pierwsza dama polskiego jazzu i estrady. Jej niepowtarzalny głos, genialne swingowanie i sceniczna charyzma oraz różnorodność repertuaru sprawiają, że jest uwielbiana przez szeroką publiczność. To niewątpliwie jej wielka zasługa, że kompozycje polskich jazzmanów grane przez jazzmanów przyjmowane są w Polsce jak najlepszy pop. Repertuar koncertu to oczywiście piosenki, które wszyscy znają i kochają, m in. „Niepewność” Marka Grechuty, „Sing, Sing” Agnieszki Osieckiej, czy „Powrotna bossa nova” Wojciecha Młynarskiego.
Anna Drozd, kurator programu muzycznego w Teatrze Starym 

Niepowtarzalny, ciepły głos, sceniczna charyzma i autentyczność. Wspaniała wokalistka, wyjątkowa osobowość o nienagannych manierach estradowych. Nagrała 15 albumów, zaśpiewała setki koncertów przed publicznością w kraju, a także w Europie, Ameryce, Afryce i Azji.

Należy do grona najwybitniejszych polskich piosenkarek, a w środowisku jazzowym uważana za pierwsza Damę Polskiego Jazzu. Swą wielką karierę rozpoczęła od zespołu Bemibek, formacji wyjątkowej na ówczesne czasy na polskim rynku muzycznym. Współpracowała z największymi nazwiskami polskiej sceny jazzowej, m.in. z Wojciechem Karolakiem, Zbyszkiem Namysłowskim, Janem „Ptaszynem” Wróblewskim, Markiem Blizińskim, Henrykiem Miśkiewiczem. Od 1987r, z krótkimi przerwami, współpracuje z Andrzejem Jagodzińskim, pianistą, aranżerem, kompozytorem, kolejną wielką postacią polskiej sceny muzycznej.
Niewątpliwym atutem programów Ewy Bem jest różnorodność jej repertuaru. Począwszy od jej największych przebojów, poprzez nowe opracowania utworów innych polskich artystów takich jak Andrzej Zaucha, Czesław Niemen, Marek Grechuta, Zespołu Skaldowie, zespołu Czerwone Gitary, po utwory o typowo jazzowym brzmieniu.

Natura obdarzyła EWĘ BEM głosem niezwykłej barwy, urzekającą muzykalnością i wyczuciem swingu, chociaż sama jest przekonana, że muzykę ma w genach dzięki muzykalnym przodkom. Podobnie jak jej dwaj bracia, starszy Aleksander i młodszy Jarosław. Cała trójka „Bemów” trafiła pod koniec lat 60. do Stodoły, warszawskiego klubu studentów Politechniki Warszawskiej, Stodoły – kuźni akademickiej kultury. Ewa zadebiutowała pierwsza w Grupie Bluesowej Stodoła. W 1970 roku wystąpiła z nią w widowisku “Blusełka” na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu. Równocześnie pojawiła się jako solistka kwartetu Zbigniewa Seiferta, przyjęta niezwykle życzliwie przez krytykę i publiczność koncertu “Nowe twarze w polskim jazzie” na Jazz Jamboree ’70 w Warszawie.

Połowa lat 70. upłynęła na śpiewaniu w zespole Bemibek (Aleksander Bem – voc, dr, lider, Ewa Bem – voc, perc, i Andrzej Ibek – voc, p, org.), który w 1973 roku przekształcił się w grupę Bemibem (Aleksander Bem – dr, voc, lider, Ewa Bem – voc, perc, Paweł Dąbrowski – bg, Tomasz Jaśkiewicz – g, Marian Mroczkowski – p). Ogniwem łączącym działalność obu tych zespołów, był bez wątpienia głos Ewy Bem. Brzmiał on wyraziście we wszystkich nagraniach, na nim skupiała się uwaga publiczności, on w końcu zdecydował o trwałym ich miejscu w historii polskiej muzyki rozrywkowej, o licznych konkursowych i estradowych sukcesach obu formacji. Ale zarówno Bemibek jak i Bemibem nie były zespołami akompaniującymi Ewie Bem. Śpiewali lub podśpiewywali bowiem wszyscy pozostali muzycy, wspierając swymi umiejętnościami utwory aranżowane z wielką troską o ich stronę wokalną. Wspólne z nimi muzykowanie wykształciły w Ewie Bem pogardę dla kiczu, miałkości muzyki nijakiej, wyczuliły na repertuar, który dobiera nadal niezwykle starannie, budując go zresztą na twórczości nielicznego grona znakomitych spółek autorskich, z których ceni najbardziej m.in. pary autorskie Wasowski-Przybora i Karolak-Czubaszek.

Piosenkarka Ewa Bem jest zawsze i równocześnie wokalistką jazzową, i takie jej podejście do materii muzycznej – nieczęsto spotykane w polskiej tradycji piosenkarskiej – jest źródłem jej oryginalnych kreacji wokalnych. Przygoda z jazzem nie miała i nie ma charakteru przypadkowego. To od lat równoległy i tak samo ważny jak piosenka, kierunek jej aktywności artystycznej. Otoczona jest zawsze gronem największych sław polskiego jazzu. Śpiewała z grupą Mainstream, Swing Session, z kwartetem Jana „Ptaszyna” Wróblewskiego, z grupą Quintessence i Walk Away, z zespołem Old Timers, Studiem Jazzowym PR, Alex Bandem i Orkiestrą Zbigniewa Górnego. Współpracowała też z Markiem Blizińskim, Janem Jarczykiem, Zbigniewem Jaremką, Wojciechem Karolakiem, Henrykiem Miśkiewiczem, Januszem Muniakiem, Zbigniewem Namysłowskim. Od 1987r, z krótkimi przerwami, współpracuje z Andrzejem Jagodzińskim, pianistą, aranżerem, kompozytorem, kolejną wielką postacią polskiego jazzu. Nie stroni także od współpracy z młodymi przedstawicielami polskiej sceny muzycznej takimi jak: Joachim Mencel, autor muzyki na płycie Kakadu, czy Łukasz Sztaba lider sekstetu czasami akompaniującego Ewie Bem.

Wielokrotnie występowała na krajowych i zagranicznych scenach piosenkarskich i jazzowych w Europie Zachodniej i krajach skandynawskich, a także m.in. w 1980 na Kubie, w Indiach w Jazz Yatra, w 1982 w Szwecji w Stockholm Jazz & Blues Festival, w 1984 w Bratysławskich Jazzowych Dniach oraz w 1993 w I Festiwalu Polskich Muzyków Jazzowych Ameryki Północnej w Chicago i Nowym Jorku.

Czy to będzie jazzowa ballada, swingowy standard, czy piosenka “Żyj kolorowo”, Ewa Bem wykona je tak samo żarliwie, z finezyjną maestrią, swobodnie, z poczuciem radości śpiewania, zawsze też z głęboką refleksją po gruntownym przemyśleniu interpretacji, jak przystało na Pierwszą Damę Polskiego Jazzu.

Ważniejsze nagrody:
z Bemibek: I nagroda SFJ Jazz nad Odrą ’71, nagroda dziennikarzy KFPP Opole ’71, I nagroda LSWJ 1971.
Solowe: nagroda Progr. III PR im. M. Święcickiego 1995, I nagroda w plebiscycie Studia Gama za Żyj kolorowo KFPP Opole 1979, II nagroda w koncercie Premiery za Z tobą bez ciebie KFPP 1980, III nagroda za Miłość to wielki skarb KFPP Opole 1987, Fryderyk 2001 w kategorii wokalistka roku oraz album roku – pop (CD E. Bem: Mówię tak, myślę nie), laureatka ankiety Jazz Top magazynu „Jazz Forum” w kategorii wokalistka roku w latach 1983-84, 1986-87, 1996-97, 1999-2002.