Dom Kultury LSM – ZAPRASZA

Dom Kultury Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej zaprasza :
www.domkulturylsm.pl

[b]11 października 2012 r. o godz. 18.00[/b]

Spotkanie historyczno-literackie z
Profesorem
Janem Orłowskim
Józef Ignacy Kraszewski
o Rosji i literaturze rosyjskiej

W swoich uwagach o Rosji i stosunkach polsko-rosyjskich Józef Ignacy Kraszewski wypowiadał się jak rozważny polityk, który realistycznie oceniał geopolityczną sytuację Polaków w dobie postyczniowej. Troszczył się nieustannie o przetrwanie zagrożonej polskości i narodowego ducha rodaków prześladowanych przez rządy zaborcze. Nie zagrzewał swym piórem do zbrojnych zrywów powstańczych, ale równocześnie odżegnywał się od wszelkich przejawów wiernopoddaństwa i ugodowości wobec Rosji.
W swoich słowach „Słowiańszczyzna uczy się, co ją w objęciach Rosji nieochybnie czeka”, napisanych w szkicu Polska i Rosja, pisarz przestrzegał też i inne narody Europy przed niebezpieczeństwami, jakie stanowiła dla nich ówczesna imperialna polityka rosyjska.

Jan Orłowski

Profesor dr hab. Jan Orłowski urodził się 23 stycznia 1932 r. we wsi Wola Szczygiełkowa w powiecie kieleckim. Pochodzi z rodziny chłopskiej. W roku 1953 ukończył liceum pedagogiczne w Bodzentynie. W tym samym roku rozpoczął studia wyższe na kierunku filologii rosyjskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, które ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w roku 1957. Po studiach pracował jako nauczyciel w szkołach licealnych w Kraśniku i Lublinie oraz w II lubelskim Studium Nauczycielskim.
W roku 1967 rozpoczął pracę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej jako wykładowca historii literatury rosyjskiej. Z tą lubelską uczelnią związana jest jego droga naukowa.
W roku 1971 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, cztery lata później stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nauk humanistycznych uzyskał w roku 1986. Do czasu przejścia na emeryturę w roku 2002 pełnił odpowiedzialne funkcje kierownicze na Wydziale Humanistycznym UMCS – kierownika Zakładu Literatury Rosyjskiej, dyrektora Instytutu Filologii Słowiańskiej i prodziekana Wydziału Humanistycznego.
W pracy naukowej prof. Jan Orłowski poświęcał się głównie badaniu dziejów polsko-rosyjskich związków literackich, a w ostatnich latach odkrywaniu twórczych inspiracji polskiej kultury w poezji rosyjskiej (Mickiewicz, Chopin, Sienkiewicz). Tej problematyki dotyczy większość jego licznych publikacji naukowych, m.in. książek: Niekrasow w Polsce, Aleksy K. Tołstoj. Z dziejów polsko-rosyjskich związków kulturalnych, Z dziejów antypolskich obsesji w literaturze rosyjskiej, Miecze i gałązki oliwne. Antologia poezji rosyjskiej o Polsce.
W roku 2012, ustanowionym przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Rokiem Józefa Ignacego Kraszewskiego w dwustulecie urodzin Pisarza, w dniach 28 i 29 września odbyła się w Lublinie i Romanowie międzynarodowa sesja naukowa pt. Józef Ignacy Kraszewski. Pamięć Pisarza – pamięć o Pisarzu. Sesję zorganizowały: Muzeum Lubelskie w Lublinie Oddział Literacki im. Józefa Czechowicza, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie, Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza – Oddział Lubelski. W czasie sesji prof. Jan Orłowski wygłosił wykład pt. Józef Ignacy Kraszewski o pisarzach rosyjskich Profesor Jan Orłowski jest siedmiokrotnym laureatem nagrody naukowej Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia w pracy badawczej.

[b]poniedziałek 15 października 2012 o godz. 18:00[/b]
Spotkanie autorskie z
Ewą Bajkowską
Lunaparki
Poetyckie wehikuły czasu

Tomik poezji pt. Lunaparki złożony jest wierszy pisanych w różnym okresie – tworzą one spójną tematycznie dwuczęściową całość składającą się na bardzo osobistą wizję współczesności.
Pierwsza część, zatytułowana Lunaparki życia, dotyczy ludzkiej egzystencji zdeterminowanej przez nieuchronną mijalność. Obraz przemijania w przestrzeni ludzkiego życia wyznaczają etapy związane z biologią, jednak w tę biologiczną konieczność wpisują się dramatyczne relacje międzyludzkie – stąd wiersze mówiące o tragicznych aspektach dzieciństwa, samotności i starości.
Druga część zbiorku, zatytułowana z pewną dozą ironii Nasz piękny wiek XX, mówi o świecie, w którym życie zdominowała historia: ideologie, utopie, fanatyzmy, u których podstaw jak na szyderstwo widniało hasło szczęścia człowieka. Czyżby nasz świat był lunaparkiem, którego lustra tylko pozornie zniekształcają rzeczywistość? Na szczęście człowiek zawsze poszukiwać będzie ładu i harmonii, i zawsze znajdą się ludzie niosący sobie dar miłości.

Ewa Bajkowska

Czwarty tomik poetycki Ewy Bajkowskiej wyróżnia się ekspansją przemyśleń i refleksji na temat współczesnego człowieka, usytuowa­nego między małym czasem ziemskiego bytowania a dużym czasem nieskończoności. Odsłania tragiczne serpentyny wędrówki przez życie i ostrzega przed odstępstwem od wymogu bycia człowiekiem. […]

Koncepcja przeżywania i refleksji, stanowiąca wzorzec liryczny tej poezji, łączy się z aksjologią chrześcijańską, z poszukiwaniem sensów życia nieopartych o blichtr, pozór czy zagrażające człowiekowi zło. To piękny tomik pisarki znanej przede wszystkim z opowieści o wybra­nym, niemal magicznym miejscu na ziemi – Sandomierzu, pisarki obdarzonej dużą wrażliwością artystyczną, chłonącej świat zewnętrzny, także po to, aby przeobrazić go w pryzmacie poezji i mocno uwyraźnić poszukiwaną aksjologię ładu, harmonii i humanizmu.

Prof. dr hab. Alina Aleksandrowicz

Ewa Bajkowska, nauczycielka lubelskich szkół średnich, historyczka, poetka, publicystka sandomierskiej prasy regionalnej, wnuczka Wacława Bajkowskiego, adwokata i sędziego, działacza społeczno-politycznego, pierwszego prezydenta Lublina w latach 1916-1918. Ze strony matki jest potomkiem rodziny Sekutowiczów, niezwykle zasłużonej dlaLubelszczyzny. Bolesław Sekutowicz był prezesem Sądu Okręgowego, a następnie Apelacyjnego w Lublinie.
Urodziła się w Sandomierzu. Tam ukończyła szkołę podstawową i Liceum Ogólnokształcące nr 2, dzisiaj noszące imię Tadeusza Kościuszki. Następnie studiowała na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i uzyskała dyplom pisząc pracę magisterską pt. „Życie wewnętrzne gmin kalwińskich na Litwie w XVII wieku” pod kierunkiem prof. Stanisława Tworka. Od 1970 roku na stałe związała się z Lublinem i pracowała jako nauczyciel w Państwowych Szkołach Budownictwa i Geodezji oraz XI Liceum Ogólnokształcącym. Jest członkiem Koła Miłośników Sandomierza i Sandomierskiego Towarzystwa Naukowego. Należy do Związku Literatów Polskich i Lubelskiego Towarzystwa Miłośników Książki.
Swoją twórczość literacką, publicystyczną i naukową związała Ewa Bajkowska z Sandomierzem. Jest autorką czterech tomików wierszy: Strumień czasu (Sandomierz 1999), Czas zamknięty. Ścieżkami Cmentarza Katedralnego w Sandomierzu (Wydawnictwo L-Print, Lublin 2001), Kontury pamięci (Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2003) i Lunaparki (Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz – Lublin 2012). Poezja ta, pełna zadumy i refleksji o przemijaniu, poświęcona jest miastu rodzinnemu i jego najczęściej byłym już mieszkańcom. Od ponad dziesięciu lat publikuje eseje literackie w społeczno-kulturalnym miesięczniku Klubu Miłośników Sandomierza -„Sandomierzaninie”. Tam ukazały się jej teksty dotyczące Stefana Żeromskiego, Jarosława Iwaszkiewicza i Wiesława Myśliwskiego. Wiele uwagi poświęciła poezji Adriany Szymańskiej, Ludmiły Marjańskiej i Wandy Schinzlowej, a także wierszom księdza Bonifacego Miązka związanego z Wiedniem i tamtejszą archidiecezją, oraz poezji księdza Apolinarego Knothe tworzącego w drugiej połowie XIX wieku. Na łamach „Sandomierzanina” ukazały się m.in. wspomnienia autorki pt. Pamięć i dwuczęściowy szkic pt. Sandomierski rynek w XVII wieku. Współpracuje z biuletynem Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego pt. „Zeszyty Sandomierskie”.
W 2010 roku opublikowała pracę naukową pt. Dramat samotnego jeźdźca. Henryk Sandomierski w legendzie, historii i literaturze poświęconą czwartemu synowi Bolesława Krzywoustego, który przez dwadzieścia lat, od 1146 do 1166 roku, w czasie Polski dzielnicowej władał ówczesną Ziemią Sandomierską, która obejmowała dużą część obecnej Lubelszczyzny. Jest to studium historyczne i historycznoliterackie omawiające postać i barwne peregrynacje księcia sandomierskiego po średniowiecznej Europie i jako krzyżowca w krucjacie do Ziemi Świętej. Henryk Sandomierski ukazany został zarówno poprzez dorobek dotychczasowej historiografii, jak i w literackiej wizji Jarosława Iwaszkiewicza zawartej w jego historycznej powieści z 1934 roku pt. Czerwone tarcze.
Jedna z książek Ewy Bajkowskiej pt. Chodząc ulicami miasta poświęcona jest wędrówce po Sandomierzu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, Jak zauważył Stanisław Andrzej Łukowski, prezes Lubelskiego Oddziału Związku Literatów Polskich, „napisana jest z wielką kulturą słowa, pięknym, bogatymi barwnym językiem, pokazuje Sandomierz w całej swojej różnorodności, a więc miasto legendy i codzienności, miasto, które mimo upływu czasu trwa w myślach, uczuciach, w duszy i sercu. Myślę, że książka ta pięknie wpisuje się w nurt tak zwanej literatury małych ojczyzn, jest kolejną pozycją, którą Ewa Bajkowska, sławiąc z nostalgią Sandomierz i Sandomierszczyznę, kontynuuje tradycje Jarosława Iwaszkiewicza i Wiesława Myśliwskiego”.