Spektakl 
w piątek 23 lutego 2018 r. o godz. 18.00

Wstęp wolny

Monodram poetycki aktora i pisarza
Artur Kocięcki

Podnieść kurtynę nieba

Artur Kocięcki – aktor wędrujący za głosem MELPOMENY od Morza do Tatr.
Od ponad 30 lat obecny jest na scenach Teatrów, m.in. w Gdańsku – Teatr Wybrzeże (1982-1985), Poznaniu – Teatr Polski (1985-1987), Chorzowie – Teatr Rozrywki (1987-1992), Lublinie – Teatr im. Juliusza Osterwy (1992 – nadal). Urodzony w leśniczówce Dolnośląskich Borów nad rzeką Kwisą, w miejscowości Ławszowa. Animator kultury i instruktor teatralny. Jako laureat wielu Ogólnopolskich Konkursów Recytatorskich był gościem specjalnym w Teatrze Nowym w Łodzi u Kazimierza Dejmka w 1981 roku.
Jest aktorem teatralnym i filmowym.
Gdy w 1982 roku rozpoczął studia w rodzącej się dopiero Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Gdańsku, już w 1983 roku zadebiutował na profesjonalnej scenie Teatru Wybrzeże rolą wędrującego hippisa, wyśpiewującego swoiste prawdy o życiu
w „Reportażu z Pop-Festiwalu” Tibora Dery, w reż. Krzysztofa Gordona. Uzyskany w 1985 roku Dyplom Aktora Dramatu w przekształcanym Studium Aktorskim przy Teatrze Wybrzeże, był jednocześnie ostatnim rokiem Szkoły Teatralnej w Gdańsku.
W latach 1985-86 współpracował ze Zbigniewem Cynkutisem, w Drugim Studio Wrocławskim. Angażowany również do pierwszoplanowych ról w Teatrze Muzycznym w Lublinie (1995, 2004, 2005). Z powodzeniem wystąpił na Festiwalu Piosenki Aktorskiej (1994), po którym nagrał teledysk „I mówię NIE”, do słów Jana Wołka i muzyki Henryka Albera.
Postrzegany jako aktor o wszechstronnych możliwościach scenicznych, grywa także w filmach i serialach telewizyjnych, m.in. „Chopin, pragnienie miłości”, „Dwa księżyce”, „Pogranicze w ogniu”, „Przyjaciele”, „Klan”, „Samo życie”, „Na Wspólnej”, „Adam i Ewa”, „M jak Miłość”, „Plebania”, „Pitbull”, „Kryminalni”, „Fala Zbrodni”, „Twarzą w twarz”, „Teraz albo nigdy”, „Na dobre i na złe”, „Barwy szczęścia”, „Ojciec Mateusz”, „Panie Dulskie”, „Przyjaciółki”, „Diagnoza”, „W rytmie serca” i wielu innych, a także komediowych, jak np. „Daleko od noszy”.

Występuje też w roli pisarza.
W 2003 roku ukazała się jego pierwsza książka – tom wierszy „Przytul mnie zmierzchu”, życzliwie oceniony przez Zarząd Związku Literatów Polskich w Lublinie oraz czytelników.
W lipcu 2002 roku Artur Kocięcki uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu, po którym przez 30 dni walczył ze śmiercią. Jego kolejna książka „Przebudzenia”, wydana w 2008 roku, jest próbą zapisu szczególnych doznań z powypadkowej śpiączki. Stanowi rodzaj notatek do reportażu o przeżyciach z pogranicza światów.
To bardzo poruszający, ten poetycki zapis stanu bytu-niebytu… – jak opisuje Tomasz Jastrun.
Urszula Gierszon, prezes Związku Literatów Polskich w Lublinie pisze w recenzji:
„…Przebudzenie u Kocięckiego to otwartość na wszystko, co nas otacza, ludzi, pojęcia, zjawiska, wgląd z innej, głębszej perspektywy. Umierający mózg odbiera inne światy – stwierdza autor. Czy są to inne światy, czy różne poziomy świadomości, czy jeszcze coś innego, trudno ocenić temu, kto nie znajdował się na pograniczu życia i śmierci, kto nie uchylał Kurtyny Nieba.
Książka Artura Kocięckiego jest niezwykła nie tylko ze względu na treść, ale również zapis i czytelność języka. Autorowi udało się wypełnić zamierzenie twórcze, unikając patosu, który zwykle pojawia się w tego typu relacjach. Pozostawia czytelnikowi wiele wolnego miejsca do własnych przemyśleń oraz budujące przesłanie o niepowtarzalności i tajemnicy ludzkiej egzystencji, o niezaprzeczalnej wartości życia samego w sobie.
Ekstremalne przeżycia, wiara, cierpienie, samodoskonalenie duchowe, tęsknota do niepoznawalnego – praprzyczyny wszelkiej twórczości – to tylko różne drogi prowadzące do przekraczania granic ludzkiej natury, do przebudzenia…”

Kolejna książka „Krótki traktat o nieumieraniu”, wydana w 2012 roku, to wiersze i proza poetycka, będąca spojrzeniem na samotność człowieka, wystawionego na kompromis pogodzenia się ze światem.
Jest trzecią próbą – napisaną, jak twierdzi profesor Jadwiga Mizińska, kierownik Katedry Filozofii UMCS w Lublinie – być może w tym celu, by innym, podobnym sobie, niepewnym i niedowierzającym, przekazywać z autopsji prawdę o tym, że śmierć nie istnieje.

Monodram poetycki „Podnieść kurtynę nieba”, to kontynuacja nagrodzonego autorskiego monodramu na podstawie książki „Przebudzenia” w wersji radiowej – „O powrocie stamtąd” – Finał 9 Edycji Festiwalu „Dwa Teatry” – Sopot 2009 oraz zakwalifikowy został do europejskiego konkursu najlepszych słuchowisk PRIX EUROPA – Berlin 2009. Audycje do Prix Europa kwalifikował Zespół ds. Międzynarodowych Konkursów Radiowych. Reżyserii i adaptacji słuchowiska podjęła się Maria Brzezińska, redaktor Polskiego Radia w Lublinie. 
Scenariusz został wzbogacony o poezję Andrzeja Bursy i Kazimierza Dąbrowskiego, jak również nowe, niepublikowane teksty autora. Przedstawienie nie nosi znamion tradycyjnego spektaklu sensu stricto, jest raczej próbą dziejącą się tu i teraz, seansem zmierzającym do zadania pytań o kondycję ludzkich postaw, kolejnym krokiem powrotu w realia snu.