Przegląd filmowy: „WĘDRUJĄCE FESTIWALE” – pokaz filmu "Kosmos"

Przegląd filmowy: „WĘDRUJĄCE FESTIWALE”

WĘDRUJĄCE FESTIWALE to przegląd złożony z 9 filmów nagradzanych i docenianych na festiwalach za granicą w 2016 i 2016 roku. Znajdziemy wśród nich dwa Srebrne Niedźwiedzie, Kryształowego Niedźwiedzia, nagrodę za reżyserię w Locarno i Sundance. To również przegląd znakomitych twórców filmowych z Andrzejem Żuławskim, Dominikiem Mollem, zdobywcą Oscara Danisem Tanoviciem czy nominowanym do Oscara Felixem van Groeningenem na czele. Wszystkie filmy w ramach przeglądu pokazywane są przedpremierowo.

Program 6.06.2016

KOSMOS

reż. i scen. (na podst. twórczości Witolda Gombrowicza): Andrzej Żuławski
w.: Jonathan Genêt (Witold), Clémentine Pons (Catherette/Ginette), Victoria Gueraa (Lena), Sabine Azéma (Pani Wojtysowa), Ricardo Pereira (Tolo), Johan Libéreau (Fuchs)
prod.: Francja/Portugalia 2015 (103 min)
Nagroda za reżyserię na MFF w Locarno

Pierwszy od 15 lat, a zarazem ostatni film Andrzeja Żuławskiego będący uwspółcześnioną adaptacją „Kosmosu” Gombrowicza. Witold i Fuks udają się do prywatnego pensjonatu. Jeden nie zdał egzaminów na prawie, drugi porzucił pracę u paryskiego projektanta. W zdawałoby się spokojnym miejscu dochodzi do dziwnych sytuacji. Wróbel zawieszony na sznurku, dziwne znaki w ogrodzie czy zniekształcone usta pokojówki skrywają tajemnicę. Nie tylko intrygująca zagadka zaprząta głowę Witolda – zakochuje się on bez pamięci w zamężnej kobiecie. Do czego to wszystko doprowadzi i kiedy zamiast wróbla zawiśnie człowiek?

„Kosmos” udał się znakomicie. To jeden z najlepszych filmów Żuławskiego, dojrzały, niesilący się na szaleństwo, a przecież szalony. Wierny temu, co Gombrowicz mówi w swoim „Testamencie” – że „Kosmos” ma „w sposób zwykły” wprowadzać odbiorcę „w świat niezwykły, niejako za kulisy świata”.
Tadeusz Sobolewski – Gazeta Wyborcza (17.02.2016)

„Kosmos” jest nie tyle ekranizacją, ile spotkaniem. Powieść o młodzieńcu, który odczytuje, a potem zaczyna kształtować rzeczywistość pod wpływem kilku tajemniczych znaków (powieszony wróbel, zdeformowane usta służącej, patyczek na nitce); stała się dla Żuławskiego ramą, wewnątrz której rekonstruuje kosmos własnych znaków, fascynacji, swojego kina.
Małgorzata Sadowska – Newsweek 32/2015

Tę powieść Witolda Gombrowicza cenię najbardziej, to klejnot, perwersyjny i ostry diament.
Andrzej Żuławski