Wernisaż fotografii – Agnieszka Wójtowicz ZA OKNEM

Urodzona w Zamościu

Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie, kierunek formy użytkowe, specjalność: tkanina artystyczna

1993 – 1995 : studia na Wydziale Filozofii i Socjologii UMCS w Lublinie.

1999 – 2003 : studia na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie – edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych, dyplom w pracowni malarstwa prof. Jacka Wojciechowskiego, aneks w pracowni fotografii prof. Ireny Nawrot-Trzcińskiej.

2015 – studia podyplomowe na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie- Grafika  komputerowa

Członkini ZPAP.

Zajmuje się twórczo różnymi dziedzinami sztuki: malarstwem, rysunkiem, ilustracją książkową, fotografią. Jej prace od 1990 r.) publikowane były cyklicznie w dzienniku : ,,Dzień” (cykl rysunków prezentujących szlacheckie gniazda, dworki i zabytki Lublina i Lubelszczyzny) a także w: ,,Kurierze Lubelskim,  ,,Akcencie” oraz w ,,Express Faktach”.

W latach 1991-1992  współpracowała z Galerią Sztuki Sceny Plastycznej KUL.
Od 1998 roku współpracuje z pracownią plastyczną Teatru Hansa Christiana Andersena w Lublinie, a od 2005 z Galerią Sztuki Ośrodka Praktyk Teatralnych ,,Gardzienice”. Laureatka wielu nagród m.in. w 2015 r. otrzymała Stypendium Prezydenta Miasta Lublin, oraz Stypendium Marszałka Województwa Lubelskiego (2015 i 2016 r.).
Otrzymała także Nagrodę Rektora UMCS w Lublinie (2006 r.).

 

 

 

 

 

                                                           

 

 

            Dwa cykle fotografii: ,,Ludzie z ulicy” i ,,Za oknem” to czarno-białe, wykonane techniką analogową fotografie będące dokumentacją, rejestracją życia codziennego, mojego miasta oraz naszego otoczenia. Fotografie pokryte patyną upływającego czasu, ukazują ludzi i detal ale w perspektywie tego co przemija … a pozostaje już tylko na fotografiach.

W cyklu ,,Za oknem” dokonuję rejestracji tego, co kryje miejska ulica, interesują mnie fasady starych, opuszczonych lub zaniedbanych budynków, kamienic. Zaglądam do innego być może świata przez stare okna, baz firanek, z potłuczonymi szybami, zasłoniętych obdrapaną dyktą. Czasami idąc ulicą rzucam spojrzenie oczekując śladu życia, czasami pozostawiam ten tajemniczy świat w spokoju interesując się jego wizualną, ,,malowniczą” stroną. Stare okna i bramy to opowieść o ludziach i mieście, która prowokuje do myślenia. Historię tego świata dopowiadam sobie wiedzą o starych i zabytkowych częściach miasta.    

W prezentacji ,,Ludzie z ulicy”, przybliżam cząstkę społeczności lubelskiej, tej biednej, poniżonej, pokrzywdzonej przez los, borykającej się z przeciwnościami losu, problemami: biedą, alkoholizmem, osamotnieniem. Próbuję zatrzymać czas tych ludzi poprzez fotografię, która przetrwa czasami wiele, w przeciwieństwie do nich samych. O wielu bohaterach zdjęć możemy mówić już w czasie przeszłym (pan Henryk, pani Róża, pan Rumcajs). Pozostawili po sobie smutne wspomnienie życia byle jakiego, wpisując się w jego zarys jednak dumnie, ze znanym tylko sobie honorem, ubarwiając nasze dusze troską i poczuciem żalu, bezradności wobec problemów otaczających nas a także wszystkich trosk świata.

            Te dwa cykle, dwie historie: ludzi i miejsca, uzupełniają się, tworzą obraz jakiegoś wycinku ludzkiego żywota wpisanego w większą całość. Wycinku, który bywa ulotny, bo życie nędzne się kończy a stare budowle bywają odnawiane… to za pomocą aparatu i kliszy, tworzę dokument, który może odbiorcę sprowokuje do chwili zadumy i troski i choć na chwilę zatrzymam czas.